Дислексијата е специфична потешкотија во учењето која има невробиолошко потекло коешто се карактеризира со тешкотии во правилно и флуентно препознавање на зборовите, проблеми во спелувањето и проблеми со способности за декодирање. Потешкотијата кај децата со дислексија потекнува од неможноста да се воспостави конекција меѓу гласовите и пишаните симболи-буквите. Дислексијата е состојба при која мозокот различно ги процесира говорниот и пишаниот јазик.

Улогата на родителот е од есенцијална важност во поддршката на детето со дислексија. Постојат голем број на активности кои родителите би можеле да ги изведуваат со цел да му помогнат на своето дете:

1. Слушајте аудио книги и оставете го вашето дете да чита со нив.

2. Бидете сигурни дека детето поминува некое време читајќи само, тивко и гласно.

3. Прочитајте ги омилените книги неколку пати, на тој начин ја зголемувате самодовербата на вашето дете кога е во прашање учењето.

4. Наизменично читајте на глас, тоа можеби да биде некој текст со интересна содржина, на тој начин детето создава позитивна слика за себе.

5. Зборувајте за приказните што ги читате заедно и поставувајте прашања од типот: „Што мислиш дека ќе се случи следно?“

6. Обидете се домашните задачи да се спроведуваат во средина која е соодветна на стилот на учење на детето. Ако детето преферира музика, тогаш дозволете да учи со музика.

7. Направете визуелен распоред за извршувањето на обврските во текот на денот.

8. Охрабрете го вашето дете да се занимава со активности во кои ужива. Дозволете му на детето да избере активност што не вклучува пишување и читање, без разлика дали станува збор за музика, цртање или некој спорт.

9. Помогнете му на детето да развива сопствени стратегии за учење.

10. Доколку забележите дека детето е премногу под стрес поради учење, се соочува со ниска самодоверба, задолжително побарајте помош од стручни лица и во никој случај не го игнорирајте тој проблем.

Честите грешки во читањето, пишувањето, и генерално во училишните активности, кои најчесто се прилагодени на останатите деца во одделението, прават децата со дислексија да не се чувствуваат рамноправно со другите деца во одделението. Тоа доведува до фрустрација и чувство на инфериорност кога се споредуваат со другите деца. Ако тоа трае подолг временски период, тие започнуваат да се перцепираат самите во негативно светло. Затоа е важно на децата да им се помогне да сфатат дека дислексијата не е негативна карактеристика, и треба да им се објасни дека тоа не е болест, туку едноставно дека нивниот мозок работи на поразличен креативен начин. Разговарајте со вашето дете на темата дека ниеден човек не може да биде способен за секоја задача или вештина и дека сите луѓе имаат одредени способности и слабости. Давајте им примери на други дислексични лица кои станале славни и успешни во одредени сфери и покрај нивната дислексија. Секогаш потенцирајте ги нивните способности, и имајте разбирање и поддршка во работата со нивните предизвици!

Слично:

КОЈ Е ВИНОВЕН ШТО МОЕТО ДЕТЕ ОТСТАПУВА ОД РАЗВОЈНАТА МАПА? ШТО СЕ ДОБИВА ОД РАЗВОЈНАТА ПРОЦЕНКА? ЗОШТО СЕ ВАЖНИ ГРАНИЦИТЕ ВО ВОСПИТУВАЊЕТО? СЕЛЕКТИВЕН МУТИЗАМ-ДОЛГОТРАЕН И МАКОТРПЕН ПРОЦЕС ЗА ЦЕЛОТО СЕМЕЈСТВО